Gravelen met Thomas De Gendt!

De zon schijnt uitbundig, de zilte geur van de Noordzee waait ons tegemoet, en de parking in Cadzand is zo goed als leeg. Corona en zijn gevolgen. Desondanks belooft het een prachtig dagje gravelen te worden. Zeker als stipt op tijd een ŠKODA KAMIQ de parking opdraait. Ons gezelschap voor vandaag. De naam van dat gezelschap kan je al afleiden aan wat er op de deuren van de wagen staat. Vooraan, in een soort tweetvorm: ‘Ik wil ook wel zo’n ŠKODA KAMIQ.’ Achteraan, eveneens als tweet: ‘Komt in orde, Thomas. Deze is juist ontsnapt.’ Thomas en ontsnapt in één zin, dat moet dus wel over De Gendt gaan, de intussen meer dan beruchte Ontsnappingskoning van het peloton, die amper drie dagen voor onze afspraak nog op fenomenale wijze de slotetappe van de Ronde van Catalonië wist te winnen, op de Montjuïc, die befaamde helling in Barcelona. Zes keer moesten ze die steile smeerlap over, en Thomas deed in die etappe wat hij o zo graag doet en wat hij o zo goed kan: meegaan in de goede ontsnapping, en vervolgens zijn medevluchters versmachten en langzaam doodknijpen door erg hard te fietsen. Zo geschiedde, en het was Matej Mohoric, de enige die de Schorpioen van Semmerzake tot in de laatste ronde kon volgen, die op die laatste beklimming van Montjuïc door Thomas genadeloos uit de wielen werd gereden…

Intussen zijn we na die paar kilometers Vlaanderen terug in Nederland, waar we via Sluis en Zuidzande richting Groede rijden. De gravelstroken volgen elkaar snel op. Iets waar Thomas blij mee is, want hij is dol op alles wat offroad is. “Ik hou ervan om te gravelen, als een vorm van ontspanning. Ik heb meer aandacht voor de omgeving en voor de natuur dan wanneer ik met mijn gewone wegfiets op pad ben. Dan ben ik toch vooral aan het trainen, en zijn gemiddeldes en wattage belangrijk. Als ik op de gravelfiets zit, kijk ik in principe zelfs niet naar mijn fietscomputer.”

En Thomas heeft wel al wat uren op de gravelfiets gesleten. Met dank aan The Final Breakaway, een fietsavontuur dat intussen twee episodes kent en dat vorm kreeg in 2018. “Tim Wellens en ik zijn niet alleen ploegmaats maar ook kameraden. We wilden in het najaar van 2018 graag eens iets doen dat niks met koersen of trainen te maken had, maar wel alles met de fiets en genieten. Ik had een interessant artikel gelezen over bikepacking en ik wilde dat graag eens proberen, maar niet in mijn eentje. Dus vroeg ik Tim of hij zin had in zo’n avontuur. Na de Vuelta, bijvoorbeeld. Tim zag dat wel zitten, maar hij moest eerst nog de Ronde van Lombardije rijden. Er rijpte een plannetje in mijn hoofd, en dus vroeg ik aan de ploeg of ik ook mocht starten in Lombardije zodat we daarna met ons tweetjes met de fiets én met bagage naar huis konden. Ik had een heel mooie route uitgestippeld – uren ben ik daarmee bezig geweest, die ons in zes etappes van Como naar Semmerzake moest brengen. Goed voor iets meer dan duizend kilometer in totaal. Het was een fantastisch avontuur. We hadden twintig kilo bagage mee en reden op het gemakje – de eerste dagen haalden we amper 28 per uur, maar we vonden het zalig. We stopten waar en wanneer we dat wilden, we aten waar en wanneer we dat wilden – ‘Amai, dat ziet er hier een gezellige pizzeria uit. Stoppen!’, we dronken waar en wanneer we dat wilden – ‘Tim, kijk! Hier hebben ze Belgische trappisten. Stoppen!’ Het was de eerste keer in mijn leven dat ik tijdens het fietsen zo vaak gestopt ben om foto’s te nemen, en de eerste keer in mijn leven dat ik op de fiets zo van vergezichten en van de omgeving heb genoten.”

Intussen zijn we voorbij halfweg. We rijden van Breskens – helaas geen volk op het naaktstrand – naar Nieuwesluis wanneer we plots een bord opmerken langs de kant van ons duinenpad. Take Away staat er te lezen. Koffie. Gebak. En… Affligem. Dat laatste doet het hem. Voor ondergetekende dan toch. Thomas en Sigfrid houden het eerst bij koffie. Al roept Thomas me al snel nog iets na als ik wil gaan bestellen. “Doe toch maar een Affligem. Een donkere!”

En dus staan we wat later op het strand een Affligem te drinken. Helaas in een plasticbekertje van Heineken. “Heiligschennis”, zegt Thomas, “al ben ik vooral blij dat we geen Heineken moeten drinken…” Terwijl we onze weg verderzetten, vertelt Thomas verder over The Final Breakaway. Dat avontuur was in die mate plezant dat Thomas en Tim het het jaar nadien nog eens dunnetjes overdeden. Geen tocht in diverse etappes richting heimat dit keer, maar wel een gravelavontuur van 700 kilometer over de onverharde wegen van de Montañas Vacías – de Lege Bergen, ook wel het Lapland van Spanje genoemd. “Dat was compleet anders, want 80 procent op gravelwegen en heel veel bergop. Ik vond dat leuk, maar Tim vond het net iets minder plezant, denk ik. Het ging hem te traag, en hij was ook minder in vorm – hij had net zijn huwelijksreis achter de rug, en zijn hond lag op sterven. De eerste dagen was hij er niet bij met zijn hoofd, en ik had de indruk dat hij pas de laatste dag wat heeft genoten. Het was ook de enige dag dat hij een beetje gas gaf. Alle andere dagen was dat: ‘180 watt, en geen watt meer.’ Ik was het op de duur zo beu dat ik eens een uurtje alleen gereden heb, in mijn eigen tempo.”

Thomas wilde graag écht bikepacken – met tent, maar dat zag Tim niet zitten. “Hij is nogal gesteld op luxe. Hij wilde dus sowieso in hotels logeren.” Al was dat makkelijker gezegd dan gedaan. “Soms kwam je daar 30 kilometer niks tegen. We hadden dus niet veel keuze waar we zouden slapen en eten…” Met alle gevolgen vandien. “In een van de hotels kregen we op een ochtend te horen dat er te weinig gasten waren en er dus geen ontbijt was… De hoteleigenaar heeft ons toen meegenomen naar zijn bedrijf, een firma die maaltijden voor grote bedrijven maakt, in van die grote industriële keukens. We hebben toen staand ontbeten, in een van de magazijnen, tussen het werkvolk. Een andere keer logeerden we in een huis en kregen we iets te eten dat erg leek op wat je na een feestje in je wc-pot aantreft.”

Thomas lacht. “Dat maakt dat gravelen net zo leuk: het avontuur, het onverwachte… Als het van mij afhangt, dan doen we ooit een echte backpackingeditie van The Final Breakaway. Tent opzetten in de vrije natuur, gasbrandertje aan, zelf ons potje koken, kampvuurtje maken. Dat is pas avontuur! Maar Tim gaat dat niet zien zitten, vrees ik. Hij wil elke avond een warme douche, een zacht bed en lekker eten.”

Hoe dan ook genereerden de Final Breakaway-avonturen van beide Lotto-Soudal-renners veel mediabelangstelling. “De ploeg haalde bijna meer aandacht met ons avontuur in Spanje dan met onze overwinningen dat jaar.” Thomas zegt het met een kwinkslag, maar het klopt ergens wel. “Daar waren we zelf ook hard van geschrokken. Hoe dat komt? Omdat er blijkbaar heel weinig coureurs zijn die zomaar voor hun plezier eens dagenlang gaan fietsen met al hun bagage op hun fietsen…” Er zijn ook heel weinig coureurs die na het seizoen voor het plezier met elkaar optrekken en zich boezemvrienden kunnen noemen. Thomas en Tim zijn uitzonderingen. “Weet je, eigenlijk vond ik Tim in het begin een arrogante eikel. Ik herinner me dat ik lang geleden op stage in Calpe eens meereed met de beloften van Lotto. Tim kwam naast me rijden: ‘Gaan we eens koersen op de Coll de Rates?’ We waren nog niet begonnen aan de klim of hij demarreerde al. Hij kwam als eerste boven, en iedereen moest het weten: ‘Ik heb Thomas De Gendt geklopt, hij kon me niet volgen en die was toch derde in de Giro.’ Ik kon alleen maar denken: ‘Ach, verwaand gastje.’ Maar toen werden we ploegmaats en we deelden meteen de kamer in Parijs-Nice. Bleek Tim helemaal niet verwaand of arrogant te zijn. Integendeel! Sindsdien zijn we heel goede maten, en die band wordt alleen maar sterker door dingen als The Final Breakaway. Als we samen een koers rijden, slapen we bij elkaar. We kennen elkaar intussen door en door. We weten wanneer we moeten zwijgen, we weten wat we aan elkaar hebben. We hebben ook geen enkele gêne meer. Tim kakt zelfs met de badkamerdeur open. Ik niet, bij niemand.” De Gendt. Droog. Droger. Droogst.