Het belang van de fietscomputer (en meer): “Het is een van mijn grootste nachtmerries: een rit maken en mijn Garmin zien uitvallen”

De ploeg van werelduurrecordhouder Victor Campenaerts, NTT Cycling, wordt dan weer wel gesponsord door Garmin. Hij gebruikt zijn Garmin – de 830 en 1030 – voor allerlei zaken. “Uiteraard zijn de cijfers tijdens je rit belangrijk. Snelheid, duur, afstand. Maar voor mij, als tijdrijder, zijn vooral cadans en wattage van belang.” Ook voor de navigatie-functie op zich heeft Campenaerts alleen maar positieve woorden. “Ik ben onlangs de finale van de Omloop het Nieuwsblad gaan verkennen. En ook al ken ik de streek wel een beetje, toch is het op zo’n momenten een zegen om de route gewoon op je schermpje te zien verschijnen. Vroeger was zo’n verkenning in je eentje niet mogelijk – tenzij je de streek op je duimpje kende. Toen deed je die verkenningen enkel met de ploeg, als er een volgwagen en een parcourskenner bij waren. Dankzij de gps kan je dat nu ook alleen.”

Ook Geert De Vlieger – in een vroeger leven begenadigd doelman en tegenwoordig voetbalanalist – is al jaren een gedreven wielertoerist én Garmin-adept. “Ik ben beginnen te fietsen op het moment dat ik gestopt ben met voetballen. Deze zomer vier ik dus mijn tiende fietsverjaardag. Vooral de laatste twee jaar ben ik fanatieker geworden en is mijn aantal kilometers drastisch toegenomen. Vorig jaar sloot ik af met net geen 15.000. Van bij het begin rijd ik met een fietscomputer omdat ik een aanhanger ben van het principe ‘Meten is weten’. Trouwens: als ik zie dat de batterij van mijn Garmin bijna leeg is, wacht ik liever een uurtje om hem op te laden dan met een bijna lege batterij te vertrekken. Het is een van mijn grootste nachtmerries: een rit maken en je gps zien uitvallen. It didn’t happen, if it isn’t on Strava, weet je wel. Gelukkig heeft de Garmin 830 een geweldig goede batterij. Deze zomer reed ik een rit van 400 kilometer – wat moest je anders in coronatijden? – en mijn batterij hield het zo lang uit! Er bestaan truckjes om ze zo lang mogelijk te kunnen gebruiken: schakel bluetooth uit, verbind zo weinig mogelijk sensoren, rij geen uitgestippelde route met fietsnavigatie…”

Koersen van 400 kilometer heeft Victor Campenaerts nog niet gereden, maar toch heeft hij tijdens wedstrijden altijd zijn Garmin aanstaan. “Niet alleen om de route te kunnen zien, ook de nieuwe ClimbPro-functie vind ik zeer handig. Die geeft aan wanneer er een klim aankomt, en eenmaal je aan het klimmen bent, zie je het profiel, de afstand tot de top en de stijgingspercentages. Dat is vooral handig bij hellingen of cols die je niet kent. Ik herinner me een etappe in een Italiaanse rittenkoers. Ik zat nog in de eerste groep, en zag plots een bordje: Top: 2 km. Fuck, dat is te lang, dacht ik. En ik loste. Wat bleek: er zat nog een stuk afdaling van 1 kilometer bij. Als ik toen al die ClimbPro-functie had gehad en wist wat er nog kwam, dan was ik er blijven aanhangen, natuurlijk. Ook in afdalingen helpt de map me om bochten en dergelijke in te schatten, maar ik vertrouw er ook niet helemaal op.”

Victor is natuurlijk in de eerste plaats een tijdrijder. Ook in het werk tegen de klok heeft zijn fietscomputer zijn nut al bewezen. “Tijdens tijdritten kijk ik altijd op de map op mijn scherm – zeker in grote of kleine rondes, want dan kan je het parcours van zo’n tijdrit meestal maar één keer verkennen. Die map helpt dan enorm om het parcours juist in te schatten.” In Bahamontes 32 – Vreemde vogels vertelde Jos van Emden nog deze hilarische anekdote over Campenaerts: “Niemand is zo maniakaal met aerodynamica bezig als Victor. Toen hij bij Jumbo reed, telde hij tijdens zijn parcoursverkenning het aantal putdeksels op bepaalde stroken. Zo moest hij tijdens de tijdrit zijn hoofd niet optillen, en dat leverde hem aerodynamische winst op. Ooit liep dat knullig mis. Victor had in zijn hoofd zitten dat hij na vier putdeksels een bocht naar rechts moest nemen, maar hij had zich vergist: er bleken er maar drie in die strook te liggen. Gevolg: nadat hij, kop naar het asfalt gericht, drie deksels geteld had, bleef hij rechtdoor rijden, terwijl hij eigenlijk naar rechts moest afslaan. Uiteindelijk is hij een paar honderd meter verder los in het decor gereden.”

Victor lacht als hij de anekdote hoort. “Het verhaal klopt gedeeltelijk, maar niet helemaal. Maar goed: feit is dat ik dankzij de map op mijn schermpje inderdaad de putdeksels niet meer moet tellen, en dat ik mijn hoofd dus minder moet oprichten en dus minder weerstand voel…”

Weerstand en snelheidswinst zijn voor Geert De Vlieger dan weer minder belangrijk. “Met een paar kameraden hebben we een fietsclubje opgericht en onze lijfspreuk is niet voor niks: It’s not a race, it’s a journey. Ik fiets graag, en ik fiets veel, maar genieten gaat voor op de snelheid.” Geert houdt zich wel met iets anders bezig tijdens het fietsen: Strava Art. “Begin vorig jaar ben ik begonnen met zelf routes uit te stippelen – op die manier kom je toch vaker op plaatsen die je nog niet kent, en kort daarna ben ik me ook aan Strava-kunst beginnen te wagen. Ritjes rijden die dan achteraf op Strava zorgen voor een mooie tekening – een figuur, een vorm, een symbool, soms woorden of zelfs hele zinnen. Voor Strava Art is fietsnavigatie uiteraard onontbeerlijk. Ik kan niet zeggen: ‘Ik ga vandaag een rit in de vorm van een hart fietsen’, en dan zomaar beginnen te rijden. Neen, ik moet die route eerst secuur uittekenen, en vervolgens leidt mijn gps me langs al die baantjes, want dat is vaak veel draaien en keren, en er zitten ook vaak niet verharde wegen en wandelpadjes bij omdat je tekening anders niet klopt.” (lacht)

Geert heeft intussen al meerdere Strava-kunstwerken getekend (check vooral zijn instagram) en dus ook gefietst. “Mijn eerste Strava-tekening was een hartje voor de zorg, ergens tijdens de eerste lockdown. Dat was mijn manier om de mensen uit de zorgsector een hart onder de riem te steken en hen te bedanken voor hun harde werk. Daarna is die Strava Art schandalig uit de hand gelopen, moet ik zeggen. Dat hart was nog relatief makkelijk uit te tekenen – ik doe dat met alltrails.com (het vroegere gpsies; red.), maar nadien heb ik me toch een paar keer mispakt. Ik heb in december een kerstman gereden, en het had me bijna meer tijd gekost om hem uit te tekenen, dan om hem effectief te rijden. Die tekening moet ook écht goed zijn. Je wil niet dat je iets rijdt en dat je nadien moet uitleggen welk figuurtje je rit moet voorstellen. Ik ken iemand die me onlangs zei: ‘Ik heb een kerstboom gereden.’ Toen ik ging kijken, zag je daar alleen met heel veel fantasie een kerstboom in. Neen, dan denk ik dat mijn Strava-tekeningen beter zijn. Ik denk dat mijn lerares plastische opvoeding uit het college trots op me zou zijn.”