Het Mur(w) Ritje!

Er gebeurt iets met ons lijf telkens als we Brussel bijna voorbij zijn en we op het vermaledijde Leonardkruispunt – ‘Stapvoets verkeer vanaf Wezenbeek-Oppem!’ – de snelweg richting Namen opdraaien.

Onze hartslag die merkbaar versnelt.

Een onvermijdelijke glimlach op onze lippen.

Een lichte tinteling in onze benen.

Kortom: een duidelijk gevoel van ardennitis.

Zo ook die maandag in januari, normaal onze minst favoriete dag van de week. Behalve als we, zoals vandaag, met de koersfiets in de koffer uitzicht hebben op een paar uurtjes zalig de benen strekken in de speeltuin waar ook de finale van de Waalse Pijl – ofte, zoveel mooier, la Flèche Wallone – gereden wordt. Plaats van afspraak vandaag: MUR - Coffee & Cycling, de koffiebar slash wielerhotspot van Bernard Perrier en Edward Godby in het centrum van Hoei. Hoei, ook wel Huy, is in wielermiddens vooral bekend als het stadje van die onwaarschijnlijk verschrikkelijk steile Muur. Een beest van een klim waarop je zelfs de meest gelouterde profs naar boven ziet kruipen. Een klim waarbij de cijfers voor zich spreken. 1,2 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van… Maar wacht, we lopen op de zaken vooruit. Want de Muur, dat is voor later. Eerst is er… koffie!

Geserveerd door Bernard en Edward, sinds 2017 de sympathieke oprichters en uitbaters van MUR - Coffee and Cycling, op de Place St. Séverin, het eerste pleintje dat je tegenkomt bij het binnenrijden van Hoei. Deze twee heren zijn een gedroomd duo voor deze zaak waar je niet alleen terechtkan voor uitstekende koffie, een lekkere apero, een wielerbier en/of een snelle hap, maar waar je ook allerlei kwaliteitsvolle wielerkledij en –accessoires kan vinden in de shop boven de bar.

Zegt Bernard: “Ik werkte al jaren in de horeca, maar wilde graag ook iets doen met mijn passie voor de fiets. Toen Edward, al jaren een goede vriend, mij in de zomer van 2016 vroeg of ik zin had om samen met hem een wielercafé te starten, heb ik dan ook niet getwijfeld. We vonden dit pand waar we koers en koffie perfect konden combineren.” In Vlaanderen vind je dit soort hippe koffie/fietsbars steeds meer, maar in Wallonië zijn ze nog zeldzaam. “Je hebt Le Coffee Ride in Stavelot, en wij hier. Wallonië is een stuk minder koersminded dan Vlaanderen, al merk je dat de wielermicrobe ook hier steeds meer mensen te pakken krijgt. Ons publiek is nogal divers. Een derde van onze bezoekers zijn wielertoeristen, twee derde mensen die gewoon een lekkere koffie willen drinken op een plaats met een gezellige vibe.”

Zoals vandaag, dus. Maar de Muur, die is voor straks. Eerst kronkelen we ons nog een weg door het prachtige Ardeense landschap. De wind blaast verraderlijk hard op de plateau’s, en dat maakt ook de weinige niet-vlakke stukken behoorlijk lastig. Want met de Côte de Bellaire (1,1 km aan 6,2%) en de Côte de Bohissau (2,1 km aan 6,2%) volgen nog twee klinkende namen uit de rijke geschiedenis van de Waalse Pijl. Maar sinds la Flèche Wallone in navolging van de Ronde van Vlaanderen uitpakt met een lokaal rondje sneuvelden deze twee mooie hellingen. Een plaatsje in onze Martini-ride is een mooi eerbetoon, en een laatste opwarmertje voor…

“No, please! Don’t mention the Mur!” Het is opnieuw Edward die het me toeschreeuwt. Maar na een vijftal vlakke kilometers naast de Maas is het toch van dat. We rijden opnieuw Huy binnen. De N66 volgen, tot aan de Citadel. Vervolgens rechtsaf, de Chemin des Chapelles in. En dan… Daar staat het, om de paar meter op de brokkelige macadam gekalkt, in die mooie, sierlijke letters: Huy. Je voelt het ook, want de plots behoorlijk smalle weg loopt meteen steil op. Dit is ’m dus, de Mur de Huy, die al sinds mensenheugenis scherprechter en aankomstplaats van de Waalse Pijl lijkt, maar eigenlijk pas sinds 1983 als finish fungeert.

De kronkelende, steile weg doorheen een van de buitenwijken van Hoei is niet alleen een bedevaartsoord voor wielertoeristen, het is ook effectief een pelgrimsroute. Eentje met zes kleine, witte kapelletjes als tussenstations. Elk kapelletje, stuk voor stuk beschermd erfgoed, als symbool voor de zeven smarten van de Maagd, de zevende kapel verscholen in de portiek van de Notre-Dame de la Sarte, de imposante kerk op de top van de Muur en punt van verlossing op velerlei manieren.

Maar zover zijn we, helaas, nog niet. Eerst is het nog puffen, zweten en vloeken in de steile bochten die oplopen tot meer dan 20%. Wie hier de binnenbocht neemt, pleegt zo goed als sportieve harakiri. Het is kruipen of omvallen, en gelukkig kruipen wij tot boven. Ik passeer de plek waar normaal gezien de meet ligt, kom voorbij de Notre-Dame de la Sarte en hou pas halt bij de poort van Mont Mosan. Een soort familiepretpark slash zoo dat ergens in de vorige eeuw is blijven steken, en dat één keer per jaar wereldwijde aandacht krijgt. Als de helikopter na de aankomst van de Waalse Pijl luchtbeelden maakt van de finish. Ik denk aan wat Thijs Zonneveld er ooit in Bahamontes over neerpende: ‘De Waalse Pijl is ieder jaar hetzelfde. Eerst kijk je een paar uur naar een peloton renners dat gezamenlijk door een uithoek van de Ardennen rijdt, daarna rijdt Alejandro Valverde met twee vingers in de neus jongens uit het wiel die zijn kleinzoon hadden kunnen zijn, en als we op de uitslag wachten komen er twee zeeleeuwen in beeld. Soms zwaait er eentje naar de helikopter. Het is een aangeleerd trucje.’ De zeeleeuwen zijn vandaag niet te zien. Maar beneden in Mur – Coffee and cycling wachten er bagels – een Van der Poulet! – en Martini-Tonics. Nooit de Muur van Hoei zo snel afgedaald als die dag…