Tegen de tijd. In wielrennen draait het alleen daarom. Want: wie het minste tijd nodig heeft van a naar b, wint. Simple comme bonjour. Maar het begrip ‘tijd’ is in de koers veel meer dan tijdritten en werelduurrecords. Het is de tune van Rodaniaaaaaa, de herinnering aan Festina en het label van Tagheuer. Het is de tijdslimiet die elke bergrit op de loer ligt om de allerzwaksten uit te schakelen. Het is het bordje van de ardoisier met daarop de snel slinkende voorsprong van de koplopers. Het is de immer precieze chrono van André Meganck. Het is het gevecht tegen de ondergang. Tijd is alles. Tijd is niks.