Het is grijs en koud in Lange Donk, een buitengebied van Knesselare. Alleen enkele grote boerderijen en honderden knotwilgen verhinderen dat het landschap hier helemaal leeg is. In een flauwe bocht van een smalle straat plakt aan een brievenbus een uitgeregend knuffelbeertje. Het is een markante herinnering aan dinsdag 13 augustus, toen in de dorpskerk Bjorg Lambrecht ten grave werd gedragen. Vastgeplakt aan het beertje: een foto van de wielrenner, met een plastic mapje beschermd tegen weer en wind.
“Ik mag er van de kinderen niet aan komen”, zegt Charon, die hier samen met haar man een boerderij met om en nabij de 200 koeien beheert. Als ze mij binnen laat, begrijp ik waarom. Op de kast en aan de muren prijken foto’s van haar zoon en haar dochter, allebei in koerstenue. Enkele mooie trofeeën verraden wielertalent. Op mijn zoektocht naar hoe dit van koers bezeten dorp omgaat met de dood van zijn allergrootste talent ben ik onverwacht in het huis van Quinten en Auke De Buysser beland. Ingewijden hebben hun namen al horen fluisteren of hebben over hen gelezen in de regionale sportpagina’s.
Op 5 augustus, de dag dat het dramatische nieuws vanuit Polen langzaam doorsijpelde, bevond het gezin De Buysser zich in Bobbejaanland. Een pushbericht in de late namiddag zorgde voor een eerste siddering bij de ouders. “De kinderen waren gek op Bjorg en volgden al zijn wedstrijden op de voet.” Daarom besloten ze er in eerste instantie tegen hen niets over te zeggen. Maar in de auto op weg terug naar huis greep Quinten, de oudste van de twee, gewoontegetrouw naar de telefoon om de wieleruitslagen te checken. In een klap waren alle mooie indrukken van een dagje uit van geen betekenis meer. “Bjorg is hier een paar keer op bezoek geweest: om steunkaarten te verkopen, om Quinten op zijn verjaardag te verrassen… Dat waren altijd fijne momenten. Quinten fietst bij de U17, maar is net als Bjorg klein voor zijn leeftijd. Voor hem was het altijd heel motiverend om Bjorg, ondanks zijn gestalte, sterk te zien presteren. En nadat hij een keer met hem mocht trainen, werd de bewondering alleen maar groter.”
Dat heel veel inwoners van Knesselare na het ongeval gehoor gaven aan een oproep op sociale media om knuffels voor het raam of in de etalage te plaatsen ter ere van hun jonge dorpsgenoot, zegt iets over de verbondenheid die hier nog heerst. Charon: “Ogenschijnlijk ziet alles in Knesselare er nog steeds hetzelfde uit, maar wie doorvraagt of goed rondkijkt, voelt of ziet het grote verdriet meteen. Iedereen draagt een litteken. Neem het van mij aan, hier zitten weinig mensen af te tellen naar de start van het wielerseizoen.”
Het gezin woonde de begrafenis bij, buiten de kerk tussen honderden andere mensen. De dienst duurde vier uur. Charon legt uit hoe in de loop van de namiddag haar dochter onpasselijk werd.
Later hoor ik op mijn tochten door het dorp dat Auke, 13 jaar, een bijzonder meisje is. Ze koerst op de weg, in het veld en op de piste. In jongenswedstrijden mag ze, vaak tegen haar zin, met een kleine voorsprong starten. Doorgaans zien de jongens haar dan pas terug na de finish, zo goed is ze. Ik vraag haar mama of ze na de val van Bjorg niet overwogen heeft haar kinderen een andere sport te laten beoefenen. Dat zou, legt ze omstandig uit, alleen maar op protest gestoten zijn. “Mijn kinderen zijn allebei van het principe dat je na een val meteen weer opstaat. En gevaar schuilt overal tegenwoordig. Ik denk dat het ongeluk van Bjorg hen alleen maar harder gemotiveerd heeft om in hun sport iets te bereiken.”
Lees de hele reportage in Bahamontes 29 - Heeren, vertrekt!
