Ik krijg veel berichtjes: ‘Hoe blijf je gemotiveerd? Trek je je plan? Lukt het nog?’ Het is vreemd om te zeggen, maar: ja! Ik vind dit een unieke periode die je in een profcarrière normaal gezien nooit meemaakt. Als je lange tijd geblesseerd bent? Goh, dat is anders. Twee jaar geleden viel ik in de Tour en brak ik mijn kuitbeen. Sheena was hoogzwanger en we probeerden positief te blijven:
‘Nu kan ik bij de bevalling aanwezig zijn, en Sheena bijstaan tijdens de laatste weken zwangerschap.’
Maar genoten heb ik niet in die periode. Ik kon amper iets doen door dat been, maar toch moest ik bezig zijn met de revalidatie en ik vrat mezelf intussen op omdat ik andere renners wel zag koersen. Er was geen huis met me te houden! Ik herinner me een specifiek voorval. Lou, onze oudste zoon, was toen 2. We kwamen ergens buiten en hij liep in de richting van een drukke weg. Ik kon hem niet achterna snellen en dus moest Sheena, hoogzwanger, achter hem pikkelen. Ze was net op tijd... Ik heb me nooit zo compleet machteloos en nutteloos gevoeld als toen.