‘Elk nadeel heb zijn voordeel’, zei een illustere voetballer ooit. Dus ook deze trieste koersloze maanden. Greg Van Avermaet is een jaar langer olympisch kampioen. Een gouden medaille die Michel Wuyts en José De Cauwer destijds een paar jaar van hun leven heeft gekost. Een ooggetuigenverslag uit de kruipkelders van de openbare omroep.
Tekst: Michel Wuyts
Ilustraties: zaza
Michel - Ze zijn erbij. ZE ZIJN ERBIJ. Wat een koers is me dat, zeg.
José - Ja, Michel…
Michel - Blinkt goud aan de Copacabana?
José - Overnemen jongens, rijen.
Michel - Wat heeft Van Avermaet een dijk van een koers gereden.
José - Onvoorstelbaar. Topkoers, topkoers. Met dank aan Fuglsang die doorrijdt. Is dat de rode driehoek? Neen, dat zijn de rode lichten.
Copacabana, Rio de Janeiro. Het is zaterdag 6 augustus 2016, halftien ’s ochtends lokale tijd. Halfdrie bij ons. 144 renners uit 63 landen staan aan de start van de olympische wegrit. België wordt vertegenwoordigd door vijf mannen: Laurens De Plus, Philippe Gilbert, Serge Pauwels, Greg Van Avermaet en Tim Wellens. In theorie is een medaille op het klimcircuit niet haalbaar. Mits een topprestatie kan een olympisch diploma. Van Avermaet of Gilbert voor een top 8. Dat zou al mooi zijn.
De VRT heeft een omvangrijke delegatie naar Rio gestuurd. De rechtstreekse uitzending wordt op vraag van het IOC en de UCI verzorgd door een ploeg technici onder leiding van regisseur Philippe Lombaerts. Zelfs de motorrijders zijn mannen van bij ons. Een van hen is Paul Herijgers. Paul voelt zich als de gelukkigste kolibrie aan de Braziliaanse kust. Over het sturen van commentatoren werd geaarzeld. Offer je twee olympische pasjes op voor twee wegritten en twee tijdritten? Niet evident. Die pasjes staan op naam en zijn bijgevolg niet overdraagbaar. Bovendien zijn commentaarposities op evenementlocaties pokkenduur. De knoop moet op een hoger echelon doorgehakt worden.
Michel Wuyts - Een bijzonder goeie middag, kijkers, welkom aan de COPACABANA. Zelfs de heer Cookson was welkom aan de Copacabana. De UCI-voorzitter mag deze wegwedstrijd op gang vlaggen. We gaan in het peloton op zoek naar kopjes. Daar heb je Tom Dumoulin. Zijn nauwelijks geheelde pols krijgt aandacht. Tom lonkt naar de tijdrit, maar doet ook vandaag mee. Hij begint met 143 collega’s aan een hele lange opdracht van 240 kilometer.
Wat zitten we knus in Brussel. In vogelvlucht is dat 9432 kilometer van Rio de Janeiro. De productie heeft ons een inleeshok toegewezen naast de eindregie. Onze schamele werkstek heet ‘cel’. Treffender kan een naam niet zijn. De lugubere, donkere sfeer kan bijgelicht worden door doorgaans defecte leeslampjes, de wanden zijn beplakt met dikke, afgeschoten panelen uit mousse. Dat die geluidsisolerend zijn is slechts een troost. De zware deur met een dikte van wel twintig centimeter staat borg voor totaalisolement. De buitenwereld zal nog weet hebben van ons bestaan. Andersom niet.
Wij leven de volgende acht uur in quarantaine.
Voor ons staan twee monitors: eentje met het uitzendbeeld, een tweede met het binnenlopend beeld uit Rio. Van de meer dan dertig graden ginder voelen wij niets. Van wat frivoliteiten en te krappe vestimentaire attributen zien we niemendal. Daar is de altijd guitige José op voorzien. Hij heeft een uit de kluiten gewassen poster tevoorschijn getoverd en hangt die achter de monitors op. Zicht op de Copacabana. En ja, we bespeuren meer bloot dan we dat doorgaans aan onze Belgische kust doen. De sfeer gaat prompt crescendo. Nu alleen hopen dat iemand over een uur of drie aan bevoorrading denkt.
