José Tito Hernández kwam de voorbije jaren niet zo vaak uit zijn land. Vorig jaar niet, een jaar eerder ook niet, in 2017 evenmin. 2016 is zelfs een blanco jaar op ProCyclingStats. Er moet iets gebeurd zijn, want voordien reed de Colombiaanse renner van nu 26 wel een internationaal programma. In 2012 was hij zelfs 57ste op het WK voor juniores in Valkenburg. Waarom nu die naam? Omdat José Tito Hernández ook moet vloeken. Op 15 maart won hij in de Chileense stad Puerto Montt de Gran Premio de la Patagonia, een vermoede- lijk prachtige eendagswedstrijd. Zijn allereerste zege bij de profs, zo te zien, en na jaren van terugvechten in seizoenen met amper tien koersdagen. José Tito had ernaar toegewerkt via de Vuelta a San Juan (gewonnen door Remco Evenepoel) en de Tour Colombia. Toen won hij. Alleen nog wel. Eindelijk weer in vorm. Maar ook die dag viel het wielerseizoen op slot.

Het is zondag 12 april, 11 uur in de ochtend – exact, echt waar – als deze eer- ste woorden geschreven worden. Nu zou Parijs-Roubaix starten in Compiègne, op dat plein met plaveitjes, nog geen kasseitjes. Maar ‘zou’ is de nachtmerrie van de werkwoordsvormen, zeker nu voor Mads Pedersen, die enkel de laatste zes letters van die kasseitjes als troost kreeg: paaseitjes in Tølløse. De wereld- kampioen is technisch werkloos, geen regenboog boven de route dans le nord, geen wereldtrui in Wallers, Orchies, Mons-en-Pévèle, Cysoing en Carrefour de l’Arbre. In zijn Engels klinkt merde als shit, in de overtreffende trap maakte hij er zelfs een alliteratie van. “It’s super super shit”, zegt hij, maar van één cliché zijn we in dit verhaal wel meteen af. “Als ik nu een knieblessure had of ik stond te dik en was niet in conditie, dán mocht je spreken over de vloek van de regen- boogtrui. Nu niet. Het is een vloek over de hele wereld. Super super shit, maar ik heb het niet in de hand.”
Mads Pedersen won nog niet in 2020, de voorlopig laatste winnaar is José Tito Hernández. De Colombiaan zal de Deen wel kennen, de Deen de Colombiaan niet. Maar ooit reden ze wel een dag in elkaars buurt: op het WK voor juniores in Valkenburg, 2012, eindigden ze in hetzelfde groepje op 12 seconden van winnaar Matej Mohorič: Pedersen werd 75ste, José Tito 57ste.

Corona verbindt hen acht jaar later: allebei hun eigen reden om ongelukkig te zijn.