Wij gebruiken cookies
Site
leesvoer

De Eendagshellingen uit de Ronde van Vlaanderen

Chalet Gerard is Chalet Renard niet...

Soms bepalen wegenwerken de Ronde: asfalt, rioleringen, een voetpad. Dan is een omweg nodig en dus rijden renners die dag over andere wegen en hellingen. Eendagshellingen en snel vergeten. Alleen niet door Jezus en onzelievevrouwke.

Tekst: Rik Van Puymbroeck Foto's: Diego Franssens

In een niet eens zo oud koersverhaal rijden veel doden mee. Wie ‘Ronde van Vlaanderen 1990’ op YouTube zoekt, hoort de stem van Mark Vanlombeek en ziet Rudy Dhaenens, Claude Criquielion en Franco Ballerini.

Vier gesneuvelde iconen.

Laurent Fignon valt aan. Dat is vijf.

Hij heeft dat gedaan op de Slijpstraat-Kortendries. Dat is zes.

Nooit kwam de Ronde nog terug naar de Slijpstraat-Kortendries. Het lot ook van de Stokstraat in Schorisse, de Bovenstraat in Maarkedal, Bossenaarberg in Etikhove en Nellekensberg in Meerbeke. Eendagshellingen van ondertussen gepolijst asfalt of beton, straten waar mensen anoniem de rust omarmen, wegen waar wielerliefhebbers wonen zonder drukte.

Wat zoek je op oude wegen? Van verf met aanmoedigingen (‘FIGNON LAURENT’) moet je na 29 jaar niet meer dromen. Niemand trok een stèle op voor Hennie Kuiper omdat zijn Ronde, die van 1981, als enige over de Nellekensberg trok. Op de Instagram-pagina van Soul Art Tattoo Studio uit de Stokstraat in Schorisse zie je geen arm of buik met daarop: ‘Hier passeerde Evert Dolman, 1971’.

Stilte zoek je. Stilte vind je. En ook wel Maria, de moeder van God.

Slijpstraat Kortendries Site

Flemish mountains

In Chalet Gerard, op de top van de Pottelberg, heb je voor 20 euro de keuze: Ardens gebraad met gratin dauphinois en warme groentjes, of zalm met gratin dauphinois en warme groentjes. Soms lees je dat de tijd bleef stilstaan en misschien deed hij dat wel in Chalet Gerard. Niet sinds 1918, toen de grootvader van huidig uitbater Patrick Verschoore – “Hij heette Gerard” – dit Café/Restaurant/Hotel opende, maar misschien toch ergens tussen 1955 en 1960. In die jaren werd het interieur vernieuwd. Dat was toen zo. Alles modern.

“Maar kijk naar die balken”, toont Patrick met een T-shirt waar zijn voornaam toevallig ook groot op staat. “Vandaag zouden ze heel dat plafond gelijk maken met gyproc. Met balken als hier zou het niet te betalen zijn.”

Onbetaalbaar is dus ook zijn Chalet Gerard dat je als koersgek een paar keer fout tikt als Chalet Reynard. Zo gewoon van die Ventoux. Maar dit is de Ventoux niet. Dit is de Pottelberg, op de kanteling van Vlaanderen en Wallonië, waar Flobecq ook Vloesberg heet, het gehucht D’Hoppe de vertaling is voor La Houppe en waar in deze gemeente met faciliteiten meer Nederlands wordt gesproken dan Frans.

In 2017 passeerde de Ronde hier, maar of dat de Waal Philippe Gilbert vleugels gaf zou je hem moeten vragen. Ja, Patrick ziet hier vaak renners . “Misschien van andere wedstrijden, maar net zo goed wielertoeristen”, zegt hij. En wellicht (zeker, het staat zo op het internet) ook de Ronde, maar hij houdt die coureurs niet zo uit elkaar. “Ik kijk er wel naar op tv, zeker naar de schone klassiekers en naar de Tour van Frankrijk. En nu met die van Evenepoels gaat het nog spannender worden.”

Maar dat Gilbert hier passeerde? Misschien was Patrick die dag wel in de keuken bezig. Of op het terras. Of kapte hij uit hout van een sequoiaboom een adelaar, sculpteerde hij een bank van 300 kilo met vol hout of vees hij een lamp in een van zijn zelf gedraaide houten houders tegen het plafond. Ieder zijn hobby en dit is die van Patrick en zijn vrouw.

De route is niet gemakkelijk te vinden. Dat jaar lag deze berg – ja, dat mogen we schrijven, als zelfs Nederland Dutch Mountains heeft – als negende op het parcours van de Ronde. Na de Muur en voor de Kanarieberg. De finale was nog lang niet bezig. De Pottelberg was niet décisif, al ken je het cliché: waar je de Ronde niet kan winnen, kun je ze wel verliezen.

1300 meter lang, zegt Wikipedia, een hoogteverschil van 63 meter, gemiddelde stijgingspercentage van 6,5 procent en de top die op 157 meter ligt. Wel mooi, klimmend tussen de bomen, beneden nog langs een boer met een voortuin vol kuilvoer en oude autobanden, een meanderend pad. ‘MITCH MITCH MITCH MITCH’ op de weg en boven een bordje: ‘Fin de piste cyclable’.

Wielrenners hebben het niet gemakkelijk. Ze mogen niet stoppen, weg of geen weg, ze moeten de verleiding van borden met Ename, Jupiler en Cristal negeren, de glorie lag in 2017 al in Oudenaarde en niet hier in D’Hoppe.

Verder, op de weg naar Schorisse, is er nochtans steun van het tweetalige Heiligdom van O.L.V. van Lourdes, een Mariagrot met een ingemetselde steen van de zustergrot in het echte Lourdes, met veel ‘Remerciements’ voor genezingen, maar ook met een niet mis te verstane waarschuwingen. 1: ‘Sluikstorten verboden, ook in de grot. Breng uw afgedankte devotie-artikelen naar de kringloopwinkel of het containerpark.’ En 2: ‘Hier geen speelplaats SVP. Wees lief en laat de kaarsen met rust.’

Mooi onderhouden. Dat gebeurt met geld dat verzameld wordt op de Jaarlijkse Kaasavond. Die vindt dit jaar op 11 oktober plaats (‘In de kapel zelf’) en – wel bijzonder voor een kaasavond - ‘Er is keuze tussen een kaasschotel van 15 € of een vleesschotel van 17 €, (van te voren te reserveren).’

Flierendries Site

Ijslandse spreuk

Zo zit je in Schorisse en zo dus in de Stokstraat. Wat de Ronde hier in 1971 kwam doen, is niet zo duidelijk. Wat wij hier staan te doen, is dat evenmin. Net als in D’Hoppe is men devoot, al is de geschilderde Maria net verkocht door Vastgoed Lietaer. Het is smal, misschien lagen er in 1971 kasseien en een zijarm van deze helling is een zeer steil stukje Steenbeek. Maar dat is het. De Ronde kwam nooit meer terug.

Dé Ronde bestaat niet. Herinnert u zich de heisa, september 2011, toen Wouter Vandenhaute aankondigde dat de Muur uit het parcours verdween en dat de renners niet meer op de Halsesteenweg in Meerbeke zouden aankomen maar in Oudenaarde. Facebook ontplofte, ook slimme mensen (en slimme ex-renners, zoals Edwig Van Hooydonck) mochten op de opiniepagina’s van kwaliteitskranten zelf hun mening in woorden neerschrijven, Erwin ‘Chaffeurke’ Van den Bossche leidde als motor van het verzet in Geraardsbergen een rouwstoet op de oude kasseien en “de Ronde was dood”.

We vergaten dat de Ronde ooit in Gent aankwam, in Wetteren zelfs, en dat met de start al zo vaak gegoocheld werd. Dé Ronde bestaat niet en laat niemand ooit nog dat cliché van Vlaanderens Mooiste laten vallen. Die zit, als het goed is, thuis in de zetel naast u te kijken en te luisteren naar Michel en José.

In Over oude wegen, een boek van de Nederlandse schrijver Mathijs Deen dat over de geschiedenis van Europa gaat en niets met de koers te maken heeft, staat wel een mooi citaat: ‘The more journeys you make, the more directions they take.’ Het is een oude IJslandse spreuk die perfect past bij de stilaan oude geschiedenis van deze klassieker. De wegen veranderden, de uitzichten deden dat, de noden van renners en volgers. En zo stuurde in 1991, door wegenwerken op het vertrouwde parcours, een nieuwe lus die lange slang van renners, motoren en volgauto’s die ene dag langs de Bovenstraat in Maarkedal. Later die namiddag zou Edwig Van Hooydonck een tweede keer winnen.

Blijf op de hoogte via onze nieuwsbrief