Hij besefte het zelf niet toen hij met zijn kenschetsende, krachtige pedaalslagen voorbij André Greipel en Matthew Goss zoefde, maar met zijn overwinning in de tweede etappe van de Ronde van Frankrijk van 2012 spurtte Mark Cavendish voorgoed de herinneringen van enkele Henegouwse vrienden binnen.

De rit was gestart in Wezet, bij Luik, en via de Citadel van Namen, Nijvel en Zinnik was het peloton tot in Doornik gereden. Op de Boulevard Bara in het hart van de op een na oudste stad van België toonde Cavendish zich de snelstein een massasprint. De regerende wereldkampioen stak zijn rechtervuist in de lucht en zei achteraf dat het ongelooflijk was. Terwijl hij het zei, stak even verderop Hugo Manteau zijn glas in de lucht. Onder zijn vrienden was hij bekend als GoGo, vanwege zijn niet aflatende energie. Hij speelde rugby, reed met de fiets en gaf in zijn woonplaats Moeskroen Franse les in de humaniora. Zijn enthousiasme leek oneindig. Maar op deze maandagavond in juli vertrouwde hij zijn vriend David Maricou tussen twee glazen bier toe met wat kwaaltjes te kampen. Spierpijn in zijn rechterbeen, hoofdpijn, hij voelde zich simpelweg niet goed.

De vrienden toostten desondanks op het leven en de vriendschap. “En op Cavendish!” riepen ze nog, omringd door duizenden wielersupporters – Doornik leek die dag wel opnieuw in Vlaanderen te liggen. Vier maanden later was Hugo Manteau dood. 46 werd hij. Zijn hersentumor was ongeneeslijk en agressief geweest, het verval ging snel. Die maandagavond in juli, in de volle straten van Doornik, bleek een van de laatste onbezorgde ogenblikken met zijn vrienden te zijn geweest.