Februari 2021. Terwijl her en der in Europa profrenners trainen op wegen die leiden naar een vage belofte op warmer weer, groeiende topvorm en op til staande voorjaarsklassiekers staat ergens in een tuin in Kanne, een pittoresk dorp pal op de Belgisch-Nederlandse grens, een rijzige, slanke man van 29 jaar zijn tuin om te spitten. Hij draagt botten, een groene, vuile jas en hij zwaait glimlachend naar al wie voorbijloopt. Gedecideerd en met de nodige kracht ploft hij keer na keer de spade in de aarde. Hij woelt de aarde om. En met de aarde ook zijn eigen leven.

Spitten is een eeuwenode methode om grond zaaiklaar te maken, de bodem te verbeteren en meer zuurstof in de aarde te krijgen. En dat is precies wat de man met de afgetekende kaaklijn en de nog steeds ranke maar gespierde kuiten wil. Weg met het onkruid, plaats maken voor meer zuurstof en vervolgens hopen dat er een nieuwe, vruchtbare periode komt. Voor de grond in zijn tuin, maar ook in zijn leven.

De man die in Kanne staat te spitten alsof zijn leven ervan afhangt, stond vier jaar geleden nog in de roze trui te pronken op het eindpodium van de Giro, en zeven maanden eerder werd ie nog zevende in de allergrootste koers ter wereld, le Tour de France. Maar nu spit-ie dus. Urenlang. Tom Dumoulin stopt niet vooraleer zijn hele tuin om ligt.

Dat was in februari van dit jaar, in een tuin in Kanne. Nu is het november, en we zitten op een steenworp van die tuin in Kanne – grondgebied België, aan een tafel in de torenkamer van restaurant Château Neercanne – grondgebied Nederland. Acht maanden zijn er intussen verstreken, maar in het leven van Tom Dumoulin is niks meer wat het was. Hij was in januari renner af. Mentaal en fysiek op. Hij spitte zijn tuin en zijn leven om. Hij twijfelde. En hij werd, in mei, opnieuw renner. Drie maand later werd hij zilveren medaillewinnaar op de Spelen, en nog eens een maand later wilde hij ook schitteren op het WK in Leuven. Helaas. Een aanrijding en een gebroken pols zorgden ervoor dat Tom weer vroeger dan gepland in zijn tuin kon werken. Dat dus allemaal, op amper acht maand tijd. En dan is een simpele openingsvraag als ‘Tom, hoe gaat het nu met je?’ de enige juiste. Het antwoord is even simpel als geruststellend. “Het gaat prima. Dank u.” Tom is een gentleman. In woorden en daden. Hij spreekt zacht en zijn blik is navenant. “Ik ben iets vroeger terug gestart met trainen omdat mijn seizoen er al in september opzat door die aanrijding op training in de Ardennen. Die polsbreuk was balen. Ik had op dat moment het gevoel dat mijn vormcurve nog steeds stijgende was. Het WK was een doel voor mij. De wegrit - daar wilde ik me graag tonen, maar vooral de tijdrit. Let op: op dat parcours tussen Knokke-Heist en Brugge was het voor mij nagenoeg onmogelijk om wereldkampioen te worden – Van Aert en Ganna had ik wellicht nooit kunnen kloppen - maar het podium was zeker haalbaar geweest, en een WK-medaille was een perfecte seizoenafsluiter geweest. Helaas dus.” Die aanrijding begin september was niet meer dan een klein berichtje in de krant en op de nieuwssites, een val als voetnoot. “Ja, het wordt bijna genormaliseerd, dat soort ongevallen. Het lijkt wel alsof het erbij hoort: renners die eens om de zoveel tijd op hun bek gaan omdat ze worden aangereden door een auto. Maar eigenlijk hoort dat absoluut niet normaal te zijn.”