Karl houdt van praten. Karl houdt van een goed glas wijn. Karl houdt van lekker eten. En dus leek De Jonkman, een tweesterrenrestaurant in Brugge, ons de ideale locatie om die drie dingen te combineren. Leuk extraatje: sterrenchef Filip Claeys is wielergek. Hij ademt koers en zit minstens vier keer per week zelf op de koersfiets. Zijn favoriete terrein: de kasseistroken tussen Parijs en Roubaix - “Moh vint, ik ben doodcontent als ik over die kinderkoptjes kan dokkeren.” We worden dan ook met open armen door Filip ontvangen. “Ik ben al een paar dagen zenuwachtig omwille van jullie komst. Niet in diezelfde mate als die dag dat Eddy Merckx hier binnenstapte – toen verloren we allemaal onze kalmte – maar toch… Ik ga jullie de komende uren verwennen op culinair vlak. Als ik maar af en toe eens mag meeluisteren naar wat Karl allemaal over de koers te vertellen heeft…” Een faire deal, en dus beginnen we met een logische openingsvraag. Hoe Karls eerste voorjaar in de commentaarcabine naast José De Cauwer hem is bevallen? Karl glimlacht. “Ik heb me wreed geamuseerd. Het klikt tussen José en mij, en blijkbaar was dat ook te horen op het scherm. Toegegeven: ik had er schrik voor. Michel Wuyts heeft dat jaren fantastisch gedaan, en het waren dus ferme voetsporen waar ik in moest treden… Dat ik een tafel kon modereren en een programma als Vive le Vélo kon presenteren, wist ik al. Maar of commentaar geven wel mijn topkwaliteit was? Stel dat was gebleken dat ik niet goed genoeg was? Dan is dat terug naar af, hè. Het zou ook een smet geweest zijn op mijn imago als presentator.”

Eigenlijk hadden we dit interview moeten beginnen bij het prille begin van Vive le Vélo. En dat was, zegt Karl, in 2004, toen er van Vive le Vélo nog geen sprake was. Maar dat jaar was er wel de moeder aller sportzomers, met én het EK voetbal én de Tour en de Olympische Spelen. “De VRT riep speciaal daarvoor een derde net in het leven: Sporza. Daar kon en mocht alles. Ik deed toen een talkshow rond Roland Garros, À propos Roland Garros, op een dakterras vlak bij de Champs-Elysées. Zelfs Kim Clijsters, toen op de top van haar kunnen, was er te gast. Al herinner ik me vooral het moment dat Wim Opbrouck accordeon speelde en zong dat de sterren begonnen te schijnen. Net op dat moment begonnen de lichtjes op de Eiffeltoren te flikkeren. Magisch. Die zomer maakte Woestijnvis ook een programma over de Tour voor Een. Martin Heylen trok door Frankrijk, in het zog van de Tourkaravaan. Ik vond dat vreemd, want ik had al een paar jaar om zo’n soort programma gevraagd, maar niet gekregen. Mijn toenmalige baas, Lena De Meerleer, legde me uit dat dit mee in het contract met Woestijnvis zat, maar dat er het volgende jaar mogelijkheden zouden komen… Kort na die sportzomer van 2004 moest ik op gesprek. ‘Je krijgt je Tour-talkshow, maar vanuit Brussel.’ Dat werd Tour 2005. En het jaar nadien Tour 2006.” Karl ziet de verbazing in mijn ogen. Heette het programma dan niet meteen Vive le Vélo? Karl grijnst. “Dat denkt iedereen! Omdat ik toen al elke aflevering afsloot met de woorden: ‘We gaan klinken. Vive le vélo, en tot morgen!’ Toen ik na de Tour op de criteriums rondliep, werd ik constant aangesproken: ‘Hey Karl, tof programma, jouw Vive le vélo!’ Ik stelde de VRT voor om het programma zo te noemen, maar dat mocht niet. ‘Een Franstalige titel op de Vlaamse openbare omroep? Kan niet!’ En dus maakten we ook nog Tour 2007, dit keer voor het eerst vanop verschillende locaties in Frankrijk. Daarna volgde Tour 2008, dit keer met als ondertitel Vive le Vélo. Een paar weken voor Tour 2009 van start zou gaan, ben ik bij onze grafische dienst langsgegaan en heb daar gevraagd of ze Tour 2009 van alle grafieken wilden weghalen en we enkel verder konden met Vive le Vélo. Ik deed dat zonder mijn bazen in te lichten! De kijkcijfers waren goed, en ik vermoedde dat ze niet gingen durven in te grijpen. En zo was Vive le Vélo écht geboren…”