Ik heb een vreselijke nacht achter de rug. Om de haverklap naar mijn uurwerk gekeken, misschien vier uur geslapen. En als ik al sliep, heb ik zeker tien keer de Ronde gereden. Om 3 uur uit mijn bed geklauterd, en hier sta ik nu, een uur later, aan de herberg van Frans Demeuninck aan de Rooigemlaan in Gent, met ogen als speldeknoppen. Mijn collega Clara ziet er niet veel beter uit, is gelijk twintig jaar ouder geworden. We hebben er allemaal een hard hoofd in. Gisteren, bij de loding, ook hier bij Demeuninck, kwamen maar dik veertig coureurs opdagen. De voorbije maanden hadden er zich bijna twee keer zoveel aangemeld.
Abel De Voghelaere is de eerste die komt opdagen om zijn rugnummer op te halen. Winnaar van het Kampioenschap van Vlaanderen vorig jaar, op 12 september 1912, in Koolskamp. Ik vergeet het nooit, want het is de dag waarop het allemaal begon, de dag dat we onze Sportwereld lanceerden. Ik hoor ze nog roepen, de verkopers van ons eerste nummer. Een los nummer kostte 5 centimes, een jaarabonnement 4,5 frank. Een vriendenprijs. Maar we moesten lezers aan ons nieuwe blad binden. En dat gaat niet vanzelf. Zo kwamen we op de gedachte om een eigen wedstrijd te organiseren, om Sportwereld beter te kunnen verkopen.
Wie had kunnen peinzen dat ik dik acht maanden later hier zou staan, vlak bij de Wereldtentoonstelling, om het startschot te geven van de Ronde van Vlaanderen? Het besef trekt als een koude rilling over mijn rug. Wat staat ons te wachten? Gaan we hier onze broek niet aan scheuren? Al die kosten die we hebben gemaakt: 1600 frank prijzengeld! Meer dan wat een schoolmeester verdient op een heel jaar. 500 frank voor de winnaar, een hoger bedrag dan wie Luik-Bastenaken of Parijs-Robaais wint. Dienvolgens dachten we dat de baanrijders van heinde en verre gingen toestromen om deel te nemen. Maar ziet, straks niet meer dan veertig coureurs aan de start. God, ik had er in Koolskamp nochtans zo’n goed oog in. Onze Sportwereld werd er met zoveel enthousiasme ontvangen dat we nadien, in café Cour du Commerce, het plots in onze kop kregen om zelf een koers uit de grond te stampen. De eerste exemplaren van Sportwereld waren nog warm en we wilden weeral iets nieuws. Waren we zot van glorie? Hadden we een glas te veel op?
Nu, er is niet veel meer aan te doen. Hier staan we nu, tussen de renners die zich mondjesmaat aanbieden, tussen toch al wat volk, god zij dank. Burggraeve, Dieryckx en Vandenbroucke halen hun nummer op. Iets verderop hoor ik Isidoor Méchant krijsen gelijk een zeug: bij het opspelden van zijn rugnummer hebben ze zo te horen zijn vel meegepakt. Mijn goeie vriend Léon Van den Haute komt aangelopen met plakbrieven in zijn handen, met daarop de beeltenissen van de voornaamste renners.
