Parijs, zaterdagnacht 23 juli 1989. De 40-jarige José De Cauwer, ploegleider én aanjager van het kleine ADR-wielerteam, maneuvreert met precisie zijn auto in de richting van de Porte Saint-Cloud. Naast hem op de passagiersstoel ligt het beduimelde roadbook van de 76ste Tour de France. Ongeopend. Het is niet de eerste keer dat De Cauwer vannacht het parcours van de afsluitende tijdrit verkent, maar hij wil zich de 24,5 kilometer lange route meter voor meter in het hoofd prenten. En ook drukke verkeersassen bestuderen voor het geval de commotie in en rond de hoofdstad morgennamiddag niet te overzien zou zijn. De Cauwer – het zou zijn levensmotto kunnen zijn – is altijd op zoek naar een uitweg.

Van vermoeidheid, niet onlogisch na vier slopende weken waarin ook veel randzaken hem opeisten, is totaal geen sprake. In een hotelkamer in het centrum van de stad ligt namelijk zijn kopman, de tweede in het algemeen klassement. Die telt 50 seconden achterstand op de geletruidrager, de Fransman Laurent Fignon. Terwijl de straten steeds donkerder en leger worden, moet De Cauwer terugdenken aan het telefoontje dat hij eind 1988 had gekregen. Of er in zijn ploeg misschien nog plaats was voor Greg LeMond? De Amerikaanse Tourwinnaar van 1986, opgegeven door het peloton na een jachtongeval, zou zijn eigen overzeese sponsors meebrengen, dus veel risico’s waren er niet verbonden aan deze transfer. Voor de veiligheid had De Cauwer toch maar even Johan Lammerts opgebeld, zijn nieuwe Nederlandse aanwinst die redelijk close was met LeMond. Ook die vond de deal zeker het proberen waard...

(Hoe José De Cauwer de rest van die Tour beleefde, leest u in Bahamontes 31 - Duels.)

Parijs, zaterdagavond 23 juli 1989. In de hotelkamer van Armand Mégret, ploegdokter van Système U, is het een komen en gaan van mensen. Laurent Fignon, de kopman en leider in het algemeen klassement, kampt namelijk met een pijnlijk gezwel onderaan de bilnaad. Twee dagen geleden, in de rit naar Aix-les-Bains, reed de geletruidrager vroeg in de etappe in een kleine put midden op het wegdek. Daarbij raakte de punt van het zadel een broos deel van zijn lichaam. Aanvankelijk leek er weinig aan de hand, maar ’s avonds verergerde de pijn ineens razendsnel. Guimard hoorde er voor het eerst van op zaterdagochtend, bij het ontbijt in Aix. Dan is al duidelijk dat het hele gamma pijnstillende crèmes niet heeft geholpen. Guimard, al 8 jaar ploegleider van Fignon, besluit een specialist uit Lyon te contacteren. Nog diezelfde avond zit ook die in de kamer van Mégret in Parijs. De linkerteelbal van Fignon is intussen vier keer groter dan normaal. Een drama tekent zich af.

Guimard besluit die avond niet op Fignon in te praten. Hij ontbeert naar eigen zeggen de medische kennis en herkent de eenzaamheid van de topatleet op zulke cruciale momenten. Een botsing met een auto op training in 1969 en een slecht behandelde knie leidden er onrechtstreeks toe dat hij zelf al op 28-jarige leeftijd een punt moest zetten achter zijn carrière. Dat besluit heeft van hem een nuchtere, sommigen zeggen zelfs: cynische, analyticus gemaakt. Hij verwijst naar de manier waarop hij destijds als 29-jarige aan het hoofd kwam te staan van de Gitane-wielerploeg. Drie managers van hoofdaandeelhouder Renault waren eind 1975 uit Parijs komen aanrijden en hadden na twee dagen tabellen bestuderen genadeloos een derde van de werknemers van het overkoepelende bedrijf ontslagen. Een van de drie zag in hem de ideale figuur om de gezapige ploegleider Jean Stablinski op te volgen, die weigerde uit Valenciennes te verhuizen naar Centraal-Frankrijk.

(Hoe Cyrille Guimard de rest van die Tour beleefde, leest u in Bahamontes 31 - Duels.)