“Moh,” zei de vriend in zijn beste West-Vlaams, “je moet daar eens kijken, naar die zwarte Volvo. Staat daar nu serieus ‘Kazakhstan geschreven op dat bord op zijn dak?”

Het was een zonnige voorjaarsdag en we zaten op het terras van El Faro, het café op de top van de Bosberg, op de grens tussen Geraardsbergen en Galmaarden. Na een wandeling over de stille golven van het Pajottenland waren we toe aan een drankje.

We keken nog eens naar het bord en inderdaad, daar stond het, in gele verf op een hemelsblauwe achtergrond: ‘Kazakhstan’, met ‘kh’. Ernaast was een zon geschilderd en onder de zon een adelaar, zoals in de vlag van het Centraal-Aziatische land. We begrepen het niet zo goed. Wat deden de Kazachen hier, zo diep in het land van koeien en kasseien?

Uit de auto stapte een man met grijs haar en de torso van een voormalige worstelaar. Met zijn zware wenkbrauwen en stevig hoofd zag hij er best Kazachs uit, vonden we, maar toen we hem aanspraken bleek hij simpelweg Brabants te spreken.

“Waarom ik met dat bord rondrijd?” herhaalde hij lachend onze vraag. “Jongens, dat is een lang verhaal. Als ik daaraan begin, zitten we hier vanavond nog. Wacht, ik geef je mijn naam en nummer. Kom dan maar eens terug voor het hele verhaal. Is dat goed?”

We dronken ons glas leeg en zetten onze wandeling verder. Het bierkaartje met de naam – Guido Debleser – en het nummer van de man belandde eerst in mijn broekzak, dan tussen een stapel papieren op de hoek van mijn werktafel en uiteindelijk ook, op een onbewaakt ogenblik, in de vuilnisbak.

Maar de toevallige ontmoeting bleef door mijn hoofd spelen. Hoe zat dat nu juist, met die Debleser? Welk verhaal schuilde achter het bord op het dak van de zwarte Volvo? Wie was ‘de Kazach van de Bosberg’?

Ruim een jaar later sta ik opnieuw op de top van de Bosberg, alleen deze keer. Het is een zonnige maandagochtend, veel te warm voor de tijd van het jaar. We zijn halfweg oktober – een dag eerder heeft Mathieu van der Poel de Ronde van Vlaanderen gewonnen – en café El Faro is dicht. Een nieuwe coronagolf doet het land opnieuw op slot.

“Toeme, toeme, toeme, hoe gaan wij dat nu doen, jong?” had Guido Debleser aan de telefoon gevraagd. “Mogen wij elkaar nog wel ontmoeten?”

Ik had hem opgebeld omdat ik eindelijk zijn hele verhaal wilde horen. In de Ronde van Frankrijk had ik Alexey Lutsenko de rit naar de Mont Aigoual zien winnen en zo had ik opnieuw aan ‘de Kazach van Galmaarden’ moeten denken, aan het bierkaartje en aan zijn laatste woorden: dat ik voor het volledige verhaal nog maar eens moest terugkomen.

Opnieuw komt de zwarte Volvo stilletjes aangereden en opnieuw springt het bord op het dak in het oog: de zon, de adelaar, de fraaie kleuren. Debleser draait de parking van El Faro op, de kiezelsteentjes knarsen onder zijn wielen, en met een zorgelijke blik stapt hij uit de wagen. “Wat een ambetante situatie”, zegt hij. “Dat we nu niet gewoon op het terras kunnen gaan zitten.”

Aan de passagierskant stapt een tweede man uit de auto. Hij stelt zich voor als Herman Vanden Herrewegen (“Een hele Bahamontes vol”). Debleser voegt eraan toe dat ‘den Herman’ werkelijk alles weet van de koers en nog voor we goed en wel met onze geplande wandeling zijn begonnen, komen de verhalen al spontaan naar boven.

Guido: “Ik heb een hele hoop foto’s verzameld, digitaal, met de namen er telkens bij. We spreken tenslotte toch vanaf 1989, dat zijn vier generaties. Nog voor Vinokoerov zijn de Kazachen al naar hier gekomen.”

Herman: “Toen waren het nog liefhebbers, van de Sovjet-Unie. Maar ze hadden het al niet meer graag dat we hen ‘Russen’ noemden. Ik begreep dat toen niet goed. Ze droegen toch trainingspakken waarop in grote, rode letters ‘USSR’ stond? Maar natuurlijk voelden ze zich toen al meer Kazach dan Rus, dat begrijp ik ondertussen ook wel.”