De trein van Barcelona naar Nîmes rijdt lange tijd langs, soms bijna ín de Middellandse Zee. Het is warm, op 21 juli 1991, zoals het hier zo vaak schroeiend heet kan zijn in deze tijd van het jaar. Airco is er niet in de trein. Enkele tientallen kilometers het binnenland in puft het peloton van de Tour in dezelfde richting, naar het noordoosten. Ik zal ruim op tijd zijn om de finish die dag in Alès mee te maken, maar ik kom niet voor etappewinnaar Moreno Argentin. Ik ben plots op reis gegaan voor de man in het geel.

Een dag eerder heeft collega Sergi me vanuit zijn hotel in de Pyreneeën gebeld, nauwelijks bijgekomen van de emoties van de middag tevoren. Miguel Indurain, net 27 geworden, twee jaar jonger dan wij, heeft bovenop bij het skistation van Val Louron, na een majestueuze etappe van 230 kilometer over de Portalet, de Aubisque, de Tourmalet en de Aspin, de gele trui omgehangen gekregen. Claudio Chiappucci mocht de etappe winnen, zoals Indurain de volgende jaren nog heel veel andere renners een rit zou laten winnen om hen van sportieve vijanden in moreel verplichte geallieerden te transformeren. Ver, ver achter Chiappucci en Indurain is de grote favoriet, de winnaar van de laatste twee Tours, Greg LeMond, op 7 minuten geëindigd.

De laatste week van de Tour moeten we coveren met twee verslaggevers en fotograaf Jon, vindt ook onze chef-sport van El Periódico. Drie jaar na Pedro Delgado gaan we, hopen we, een nieuwe winnaar in Parijs krijgen. We moeten pagina’s volschrijven, die welkom zullen zijn in de verder rustige sportzomer. Spanje zit en ligt tijdens de siësta aan radio en tv gekluisterd, de kranten beleven een opleving in de verkoop met de verhalen over en foto’s van de wielrenner die weinig mensen echt goed kennen.

Op het treinstation van Nîmes komt Sergi me ophalen, we rijden direct naar de meet in Alès, veertig kilometer naar het noorden. Daar willen we van de man in het geel weten hoe zijn dag is geweest. Dat willen we nu elke dag weten, de rest van het peloton zal ons de komende week veel minder interesseren. We beseffen dan nog niet dat de volgende vier zomers exact hetzelfde zullen zijn.

Als belangrijkste hulp in de bergen kreeg hij aanvankelijk Mikel Zarrabeitia mee, Spanjes hoop voor een onzekere toekomst. Mikel zou zelfs samen met de kampioen op de kamer slapen, om te leren. Twee dagen voor de start stelde Mikel, ’s avonds op bed, en een dag voor hij met enorme rugpijn naar huis zou vertrekken, zijn prangende vraag. ‘Miguel?’ ‘Sí?’ ‘Hoe is dat nou, zo’n Tour?’ ‘Stelt niets voor. Ze hebben er nog nooit iemand opgegeten.’ Einde dialoog. Miguel converseert ook op de kamer niet uitbundig. Hij slaapt liever. (Column Heimwee naar Navarra, Tour de France 1994)

Bijna 600 kilometer rijden, in een uitgewoonde Peugeot 505 van de krant, voor een interview, en weer 600 terug. Ze verklaren me voor gek, want als er al íets bekend is over de 25-jarige Miguel Indurain, dan is het dat hij niet veel te zeggen heeft. Bovendien: wat heeft hij nou gewonnen, tot dan, in april 1990? De Ronde van de Toekomst, twee keer Parijs-Nice. En ja, die Touretappe in 1989 naar Cauterets. Maar alles in de schaduw van dé grote wielerheld van Spanje, en zijn kopman bij Reynolds: Perico Delgado, zo’n typisch Spaanse klimmer, rad van tong ook. Miguel Indurain, uit de buurt van Pamplona, provincie Navarra, is niet typisch Spaans. Hij is geen Bahamontes, Ocaña of Delgado, tot dan de enige drie Spaanse Tourwinnaars. Hij is groot, 1 meter 88. Zwaar ook, 80 kilo, al waren dat er nog 90 toen hij net bij de profs kwam. ‘Met zo’n grote kont rij je nooit een berg op’, zei zijn vader toen Miguel junior was. Maar Miguel Indurain is vooral zwijgzaam.