Een paardenmeisje met lange laarzen, een keurig truitje en een zwarte tok. Haar paard, eigenlijk een pony, is bruin van kleur. De manen, de staart en de sokken zijn van hetzelfde beige als de broek van het meisje. Ze zit trots en recht. Op een andere foto staat ze naast de pony en houdt ze haar handen liefkozend om zijn hoofd gevouwen. De bril op haar neus komt van Hans Anders, dat kan niet anders – ik had er toentertijd net zo een. Ze kijkt er met veel meer zelfvertrouwen dan ik destijds doorheen. Haar glimlach is breed en liefdevol, je kunt zien dat ze van de pony houdt. Ik probeer in die lach Annemiek van Vleuten te herkennen en zou willen zeggen dat het lukt, maar dan zou ik liegen. In de andere foto, waarop ze op de pony zit, herken ik haar beter. Hoewel de foto wazig is, lichten de puntwangetjes die ze nog altijd heeft op onder de tok. Hoe oud zou ze hier zijn? Ik schat een jaar of 11, misschien 12. Het paardenmeisje weet hier nog niet dat ze op het verkeerde ros heeft plaatsgenomen. Het is niet een pony waarop haar dromen uit zullen komen, maar een draadezel. Sommige synoniemen zijn echt beter in het Duits. Annemiek raakte nog even verdwaald in het voetbal, of misschien zou je beter kunnen zeggen dat het voetbal haar naar de fiets leidde. Want na twee meniscusoperaties en een gescheurde kruisband moest ze haar elftal, SV Ratti in Vorden, vaarwel zeggen. Ga toch fietsen, zeiden de artsen haar. Misschien wel het beste advies ooit.