“Hier kom ik graag”, zegt Patrick Lefevere (65) wanneer hij zijn stoel onder een tafel schuift in sterrenrestaurant Le Château du Mylord. In het Waalse Ellezelles, op een boogscheut van de Kanarieberg, blikken we met hem terug op 40 jaar wielersport. “Lekker, dit Sloveens wijntje”, zegt hij. “En op een goede temperatuur geserveerd. Veel restaurants maken de fout hun rode wijn te warm en witte wijn te koud te serveren. Nee, ik ben geen kenner, maar ik ken wel veel kenners.” Hij lacht.

Terzake dan maar. Wat is zijn favoriet getal? “Soixante-neuf”, zegt hij zonder verpinken. “Of wacht: 750… Zoveel overwinningen haalde ik sinds de oprichting van Quick-Step-Davitamon in 2003. Dit jaar waren het er zeventig. De hoogtepunten waren de zeges van Alaphilippe in Milaan-Sanremo en Gilbert in Parijs-Roubaix. En de veertien dagen gele trui natuurlijk, geen overwinning, al waren we er verdomd dichtbij. Alaphilippe kraakte in de geannuleerde rit naar Tignes, maar eigenlijk had hij die avond het geel nog moeten hebben. De jury nam de tijdverschillen op de top van de Iseran met de hand op. Dat is onreglementair. En ze wisten al aan de voet van de klim dat het weer in de vallei niet oké was. De rit had bij de start geannuleerd moeten worden. Met anderhalve minuut voorsprong in de laatste bergetappe wil ik het wel nog eens zien. Het is trouwens de tweede keer dat een neutralisatie ons de zege in een grote ronde kost. In 2014 hebben we met Uran de Giro verloren omdat Quintana bleef rijden terwijl de rest was gestopt voor de rode vlag van de koersdirecteur. Ik stapte naar de rechtbank, maar de rechter verklaarde zich onbevoegd. Deze keer heb ik geen klacht overwogen. Mijn kop staat nu al op het vogelpikbord in de kantoren van ASO, ik ga geen olie op het vuur gieten. Pas op, ik heb geen seconde gedacht dat Alaphilippe de Tour kon winnen. En hijzelf ook niet. Zelfs niet toen hij van Thomas en Bernal wegreed op de Tourmalet. ‘La rage, dat dreef me, Patrick’, zei hij na die etappe. ‘Ik ging lossen, maar dat publiek was zo hard aan het roepen. Ik ging door de muur.’ Toen al reed hij op adrenaline. Dat kun je twee bergetappes volhouden, maar geen vijf. We hebben het dragen van het geel onderschat. Elke dag werd hij anderhalf uur langer opgehouden dan de rest. Toen we een dag weigerden om naar de persconferentie te gaan, kregen we een boete van ASO. Dan hebben die Fransen eens een landgenoot in het geel.”

De afkorting van Amaury Sport Organisation werkt bij Patrick als een rode vod op een stier. “Herinner je je de rit naar La Planche des Belles Filles? De favorieten staken zich weg, omdat ze schrik hadden van het steile grindpad op het einde. Er werd dus maar 300 meter gekoerst. De drang van ASO om zottigheden in haar koersen te steken is stuitend. Waarom laten ze de renners niet op een ladder naar de maan rijden? Ze helpen zelfs de monumenten om zeep. Parijs-Tours is de enige echte sprintklassieker, maar ook daar moesten stroken terre battue in. Terpstra reed er dit jaar drie keer lek. Wielen zakten er tot de helft in de keien. ‘Mij zien ze hier niet meer’, zei ik twee jaar geleden al. En de rest is me aan het volgen. Hun deelnemerslijst wordt steeds schraler.”

Het spektakel van die grindstroken wuift Lefevere weg. “Weet je wat spektakel is? Hoe wij de Tour van 2015 beslisten door in de tweede rit naar Neeltje Jans waaiers te trekken. We hadden nog een rekening met Movistar openstaan, dus vroeg ik aan Fitte om door te trekken. Quintana verloor twee minuten: game over. Dát is spektakel. Cols waarop je een 32x32-verzet moet gebruiken, horen enkel thuis in mountainbikewedstrijden. En als je de renners op grind wil laten koersen, organiseer dan cyclocrossen. Ze willen de heroïek van Parijs-Roubaix kopiëren, maar er is maar één Roubaix. Mijn ploeg zal niet meer starten in de Schaal Sels en Dwars door het Hageland.”

Patrick Lefevere is een fervent voorstander van het Extreme Weather Protocol dat koersen bij te extreme weersomstandigheden verbiedt. Ik begin over de Giro van 1956, toen renners zich in een sneeuwstorm naar de top van de Monte Bondone moesten hijsen. Ze gooiden na de finish hun verkleumde lijven op de motorkap van de wagens om zich op te warmen. Maar dat dergelijke heroïsche taferelen peper en zout zijn voor het wielrennen, wil de ploegbaas niet geweten hebben. “Onze grootouders werkten nog in de koolmijnen en nu doet niemand dat nog. Het waren andere tijden. Toen reden ze met extra chauffage, als je begrijpt wat ik bedoel. De Fayt-le-Franc (GP José Samyn; red.) van vorig jaar, die Gilbert won bij min 4 graden, was onverantwoord. Onze renners hebben daar achteraf veel last van gehad. Dat weerprotocol wordt trouwens slag om slinger genegeerd. Boven 40 graden mag je niet koersen, maar vorig jaar steeg het kwik in de Tour Down Under tot 46 graden. ‘Het is maar tijdelijk, straks koelt het af’, zei de organisatie. Tja… Kijk, ik wil ook niet de strandjanet uithangen, maar vooral het amateurisme stoort me. Op weg naar Tignes in de Tour wisten ze bij de start al dat er modder over de weg lag. Waarom grepen ze niet meteen in? Nu hielden ze de renners in volle inspanning tegen op de Col d’Iseran. Met een hartslag van 200 stonden ze daar te verkleumen. Een paar jaar geleden maakten we in Milaan–Sanremo hetzelfde mee op de Turcino. ASO zit niet in met de renners. Mochten ze een koers kunnen organiseren zonder coureurs, ze doen het. Soit, ik kan niet tegen onrecht, misschien noemen ze me daarom wel the grumpy man.”