Geen woord rijmt op Huez, laat staan op Alpe d’Huez. In geen boek in onze kast is een gedicht over de berg te vinden. Zelfs in de bundel van 144 bladzijden die Patrick Cornillie verzamelde, De 100 mooiste wielergedichten, valt zijn naam niet één keer. Ventoux ja, dat is makkelijk: doodmoe. En rendez-vous. Op de Madeleine kun je nog verdwijnen en zelfs in Morzine ben je vaak gezien. Tour vervoer en nog eens Ventoux, ‘vraag niet hoe’. Maar niet één keer Huez. Zelfs niet door Luuk Gruwez.

Misschien zegt dat veel. Op de berg gleed Joop glansrijk uit in de laatste bocht van dat gedrocht. Er was een fotograaf die Giuseppe Guerini ten val bracht en op dezelfde col belandde Lucien Van Impe in de gracht. Lance keek er in Jan Ullrichs oog voor hij naar boven vloog. Ach, stop toch, onnozele amateurrijmelaar, neem het nu maar aan, niet toevallig gebeurt al die ellende in de klim met een naam waarover je struikelt. Het besluit is eenvoudig. Alpe d’Huez is uniek.

Iedereen weet dat er 21 bochten zijn. Lacets noemen de Fransen dat, veters. Kijk naar een luchtbeeld van de col en naar die slingerende weg en je weet waarom. De aankomst ligt op 1860 meter. De klim begint in Bourg d’Oisans. De renners klimmen 13,8 kilometer en het gemiddelde stijgingspercentage is 7,9 procent. Bocht 7 is de Hollandse bocht. De Tour kwam er voor het eerst in 1952 en, voorlopig, voor het laatst in 2018. Fausto Coppi en Geraint Thomas wonnen. Eén keer won een Belg de rit, maar die naam vind je niet in de archieven. Drie keer een Amerikaan, hun namen vind je op de borden van bocht 21, 19 en 5, maar alleen Andy Hampsten staat op de erelijst. ‘Lance Armstrong has no place in cycling’, remember?

“Ik sta hier al twaalf jaar”, zegt Brice Sautejeau. “Hier of op de Galibier of de Glandon. Chaque jour.” We waren de berg opgereden, vanuit Bourg d’Oisans dus, het brugje over La Romanche over, de rivier die altijd éven schittert als de renners live in de uitzending aan de klim beginnen. We hadden de 21 bochten genomen, tot helemaal boven, waar we de nacht doorbrachten in een hotel dat vooral op winterse skiërs wacht. Ja, er hing een poster met de winnaars van de Tour op de Alpe, maar verder toch vooral ski- en bergprullaria: type chalethotel, veel hout, opgezette gemzenkoppen, lichtjes, kersttrui-aandoend breiwerk, foto’s met sneeuw. De zomer zinderde en was een canicule, maar die avond op de Alpe daalde de temperatuur toch flink en was een fleece welkom. Er werd zelfs ijshockey gespeeld. Toen, ’s ochtends, reden we weer naar beneden. Bocht na bocht. Beginnend bij 1, waar de naam van Giuseppe Guerini op een plakkaatje vereeuwigd staat. Dan naar 2. Marco Pantani. En daar stond Brice Sautejeau. Comme chaque jour.

Brice is de fotograaf van Alpe d’Huez. Hij is niet de enige. Brice werkt voor Photo Breton, in de bocht waar hij zijn blauwe Renault heeft geparkeerd, heeft hij wat spandoeken gehangen met daarop – jawel – ‘Photo Breton’ en elke fietser die aankomt, roept hij nu toe. Allez bonjour! Allez bravo! Brice draagt een geel hesje, gaat in het midden van de weg staan en maakt dan klik-klik-klik-klik-klik vijf foto’s. Dan, razendsnel, stopt hij die fietser met zijn linkerhand een kaartje toe. De snelheid ligt niet te hoog. Maar ook niet te laag. Ze rijden nog en wankelen niet, ze kunnen het kaartje aannemen en in hun achterzak stoppen. Op dat kaartje staat www.photobreton.com Avenue des Jeux Alpe d’Huez, een telefoonnummer, een plannetje van het dorp met in twee talen onder meer piscine/patinoire-swimmingpool/ice ring en een code. Web code: BVXF4206. De volgende BVXF4211. Nog een volgende BVXF4216 en zo per vijf naar boven. “Omdat ik telkens vijf foto’s maak”, legt Brice uit.

Wat Brice doet, is de vereeuwiging van veel dromen. Van al die jaren plannen, trainen en hopen, en van dan 13,8 kilometer duwen, duwen, duwen tot boven waar al die helden al die dromers voorgingen. In bocht 2 maakt hij de foto’s en enkele uren later kun je die bestellen.