“Trek zeker bottinen aan, want met laarzen ga je uitglijden.”

Dit advies, afkomstig van een doorwinterde crossfanaat, bewijst meteen zijn nut. Bij aankomst aan de achterkant van de Bult van Melden blijkt de persparking zich te beperken tot de graskant van de smalle weg, want de oorspronkelijk voorziene weide is herschapen in één zompige smurrie die autobanden opslorpt om ze nooit meer te lossen.

De milde zon boven het pittoreske landschap is bedrieglijk. Ze staat daar alleen maar te blinken omdat alle wolken aan het firmament de voorbije dagen en nachten zijn uitgeregend. Er staat trouwens een stevige, kille bries – de herfst is wel degelijk begonnen. Of zoals organisator Erwin Vervecken onderweg op de radio verkondigde: het veldritseizoen kan eindelijk écht van start gaan, met de X2O Badkamers-cross op de Koppenberg.

Om onze perskaart af te halen in de tent, achter het podium op de top, moeten fotograaf Brent en ondergetekende over een geïmproviseerd parcours van paletten en spekgladde metalen platen huppelen. Maar wanneer we de Koppenberg afdalen richting de mobilhomes, beseffen we dat wij niet te klagen hebben. Bergaf dringt nog harder door hoe monsterlijk steil deze klim is. Door de vettige laag slijk op de kasseien houden we ons amper staande, wat moet dat dan zijn als je jezelf hier naar boven moet sleuren op twee dunne bandjes? Onderweg zien we hoe mecaniciens van junioren en vrouwen als volleerde evenwichtskunstenaars/muilezels één of zelfs twee fietsen naar boven sjouwen. De materiaalzone ligt helemaal op de top, ter hoogte van de finish.

Beneden kruisen we de immer goedlachse Paul Herygers. Of Thibau gaat winnen, polsen we. “Nee, nog te jong”, klinkt het stellig.

De mobilhome van Thibau Nys komt er net aan en parkeert zich op slechts tien meter van wielercafé Koppenberg, tot tevredenheid van het om halfelf al aardig gevulde terras. Thibau is de revelatie van het seizoensbegin, want hij mocht al juichen in Beringen en in de Wereldbekermanche van Waterloo, in Amerika. En zonder zijn schuiver in de slotronde had hij in Overijse misschien al een derde zege gepakt. Binnen treffen we dan ook een van zelfvertrouwen blakende jongen aan – want dat lijkt hij nog steeds, een jongen. Pas over elf dagen wordt hij 21.

“Dit is een van de grootste uitdagingen van de dag”, grapt hij, wijzend naar het bord spaghetti voor zijn neus. Er staat ook een bus ketchup, maar die zet hij meteen weg. “Na vier wedstrijden kan ik al geen ketchup meer zien! Maar ik eet zo graag pasta dat het wel meevalt, met wat olijfolie en zout krijg ik dat wel binnen.”

Logisch dat Thibau Nys zo ontspannen oogt. In de zomer liet hij optekenen dat hij al tevreden zou zijn met één overwinning, weliswaar in een prestigieuze cross. Met Waterloo is die ambitie al gerealiseerd.

“Dat had ik zelf ook niet verwacht”, geeft hij toe. “Door het sterke wegseizoen dat ik achter de rug heb, vermoedde ik wel dat ik nu een grote stap zou zetten in het veld. Stiekem had ik zelfs gehoopt een tactische cross als Beringen te winnen. Maar in Waterloo reed ik 35 minuten solo en in Overijse reed ik een gat van een halve minuut dicht op Eli Iserbyt. Dat is misschien nog straffer dan een cross winnen.”

Toen Van Aert, Van der Poel en Pidcock de weg veroverden, was de teneur dat zij een stevige basis gelegd hadden in het veld. Maar omgekeerd lijkt dat trio, en nu ook Thibau, te bewijzen dat de weg hen een bonus oplevert in vergelijking met de ‘fulltime veldrijders’. Of is dat effect van beperkte duur? Na de verloren cross in Maasmechelen drie dagen geleden gaf Thibau zelf aan niet over de allerbeste benen te beschikken.

“Ach, ik denk gewoon dat ik een mindere dag had. Soms is het zo simpel. De laatste jaren wordt alles wat overgenalyseerd. Of je goed geslapen hebt, hoe je getraind hebt, hoe je reageert op bepaalde prikkels. Maar wellicht was ik net niet 100% hersteld van de pittige trainingen die ik had ingelast. Trouwens, zonder mijn val was ik waarschijnlijk derde geworden. Maar goed, die mindere dag heeft me wel wat van mijn wolk heeft gehaald.”