Fuck, fuck, fuck! Wat heb ik mezelf aangedaan?

Ik zit op een fiets die elk moment als een kaartenhuisje in elkaar kan storten en rijd met 100 kilometer per uur over de Brusselse ring. Ik heb geen helm op mijn hoofd en kan mijn stuur slechts ternauwernood aanraken; remmen is geen optie. Ik daver over mijn hele lijf. De wind beukt op me in, als een bokser die bloed heeft geroken. Door mijn hoe­ kige houding voel ik een kramp opwel­ len. Straks bliksemt die misschien van mijn nek tot mijn kleine teen, jaagt die een stroomstoot door mijn lijf.

Rechts dansen takken van bomen en struiken wild in het rond, links haalt een sportwagen me rakelings in, zijn motor knalt en knettert als het vuurwerk tijdens nieuwjaarsnacht. De geur van verbrand rubber. Een nieuwe windstoot. De kramp die aan kracht lijkt te winnen, ze komt stilaan aan de oppervlakte.

100 per uur op de ring rond Brussel. Op een fiets die je bezwaarlijk een fiets kunt noemen. Ik sluit mijn ogen. Als dit maar goed komt.

De dag was nochtans in alle rust begon­ nen. Op parking C van de Heizelvlakte, een kale parkeerplaats op een boogscheut van de zilveren bollen van het Atomium, had ik Jean­Marc de hand geschud, 54 en al vier jaar chauffeur in de reclame­ karavaan van de Ronde van Frankrijk.

Hij rijdt in het dagelijks leven senioren en scholieren rond als buschauffeur en woont in Toul bij Nancy, waar over enkele dagen de vierde etappe zal aankomen. Hij had me verteld dat hij meer van parachutespringen dan van wielrennen hield. “Ik moet niet per se elke koers zien. Dat is voor ons trouwens onmogelijk, we ontdekken meestal pas ’s avonds, in het hotel, hoe de rit van die dag verlopen is.”

Bij de praalwagen van Skoda, sponsor van de groene puntentrui, had hij op een drafje de basisregels van de karavaan opgesomd: “Je rookt niet. Je drinkt geen alcohol. Je geeft geen high fives aan de toeschouwers aan de kant van de weg. Je gooit zelf niets weg, dat laat je over aan de professionele hostess die naast je zal zitten. En als een sup­ porter iets op onze kar gooit, dan twijfel je niet: je pakt het vast en werpt het zo ver mogelijk weer weg.”

Een granaataanslag in de reclame­ karavaan, daar was ik niet op voorbereid. “Het is gelukkig nog nooit gebeurd”, had Jean­Marc gezegd. “Maar je weet maar nooit.”