Een snikhete zomerdag aan de Belgische kust. Onder het gekrijs van meeuwen stap ik het huisje van Victoire Van Nuffel (81) binnen. De koffiemoor staat te dampen op het fornuis, een kat ligt te spinnen op de deurmat. Op het bordes tikt een klokje rustig de seconden weg. Voorspelbare taferelen in de woonst van een alleenstaande bejaarde, tot ik opschrik bij een poster aan de muur: voormalig aartsbisschop André Leonard met een roze condoom in zijn mond. ‘Onzin is besmettelijk’ staat er onder zijn hoofd. “Ja, ik heb het niet zo voor de kerk”, zegt Victoire, terwijl ze me een kop koffie inschenkt. Maar dat is voor later. Ze wijst eerst naar enkele antiquiteiten op haar kast. Schatten uit de Noordzee die ze als trofeeën heeft uitgestald. “Dat kruuksje komt uit de 16de eeuw, vuvhonderd euro is het waard.” Een kruikje van 500 euro dus. Ook al doet ze haar best om West-Vlaams te praten, haar Mechelse tongval - Victoire komt uit Hombeek – is nog onmiskenbaar. “In het begin hebben ze hier vaak de zot met me gehouden. ‘Moeten we jou eens gutten?’ zei een visser. Ik kende dat woord niet. Tot ik meevoer op een vissersboot. Bij het gutten trekken ze de ingewanden van de vis door de kieuwen naar buiten. Ze wilden me dus kelen”, lacht ze. “Weinig vrouwen kunnen zeggen dat ze ooit in een vissersboot zaten. Volgens de zeevaarders brengen ze ongeluk aan boord. Volgens mij zit de kerk daar voor iets tussen. Schrik dat de vissers te veel amour zouden doen op de boot.” Tot ongeveer 20 jaar geleden hield Victoire café Central in Zeebrugge open. Maar ik ben vooral geïnteresseerd in de jaren daarvoor, toen ze een van de eerste vrouwelijke wielrensters ter wereld was. “Ik heb leren fietsen kort na de Tweede Wereldoorlog”, zegt ze. “De vluchtelingen die weer naar huis trokken lieten hun afgedankte fietsen achter. Ik sprong op een fiets zonder zadel, met half werkende remmen, maar had niet door dat de weg bergaf liep. Ik miste mijn draai en ben een huis binnen gereden; de deur stond open en ik knalde pardoes op een ladder. ‘Kan ik nu fietsen?’ riep ik bont en blauw naar de andere kinderen.” (Het volledige artikel leest u in Bahamontes 23 - Goudkoorts.)