Wij gebruiken cookies
Bahamontes Soldats Sagan 0 C
leesvoer

De Slowaakse strijders van Sagan

Regenboogsoldaten

Als Peter Sagan straks in Innsbruck het onmogelijke – een vierde regenboogtrui op rij – waarmaakt, zal de gedachte weer opleven dat hij het altijd en overal in zijn eentje klaarspeelt. Niets is minder waar. Wij gingen op zoek naar de onbekende Slovaakse strijders aan de zijde van de wereldkampioen: “Die voorkeur voor Canadese punk heeft hij van mij.”

Tekst: Luc Kempen - Illustraties: Anne-Gaëlle Amiot

Altijd aan de zijde van Peter de Grote

“Nu dwing je me diep in mijn geheugen te graven.” Voor het eerst zie ik vertwijfeling in de blauwe ogen van Jan Valach, sinds 2010 wielerbondscoach van Slovakije. Of hij nog weet wie voor Peter Sagan de regenboogtrui droeg. Al drie jaar zit het mooiste wielershirt om het lichaam van Slovakije’s bekendste sporter. Kan je het Valach en zijn landgenoten kwalijk nemen dat het even tobben is over het juiste antwoord? (*) Sagan heeft dit jonge en relatief arme land, dat op sportief vlak diep in de schaduw staat van vroegere partner Tsjechië, een gevoel van trots geschonken.

Sommigen verwijzen spontaan naar een andere Peter De Grote. Ze bedoelen Peter Bondra. De in Oekraïne geboren Slovaak scoorde in 2002 in de laatste minuut de beslissende 4-3 in de finale van het WK ijshockey. Tegen de superieure Russen nog wel. Die gouden medaille staat op het netvlies van alle Slovaken. Naar de huldiging van het team kwamen 50.000 mensen. Zo’n eruptie van vreugde en nationalisme hebben de prestaties van Sagan nog niet teweeggebracht. Wielrennen heeft hier amper geschiedenis en is voor Slovaken blijkbaar moeilijk te doorgronden...

Vanuit Polen en via een klein stukje Tsjechië ben ik het noordwesten van Slovakije binnen gereden. Ik verwacht snel billboards te zien van de man die volgens waarnemers met zijn aura én prestaties de wielersport uit haar donkerste periode heeft gesleept. In het spoor van Russische en Oekraïense trucks rijd ik door adembenemende kloven en over verrassend groene heuvels. Maar geen spoor van Sagan. De enige sporter die me vanop een aanplakbord aanstaart, is de in Napels aanbeden voetballer Marek Hamsik. Zijn gitzwarte hanenkam staat scherper in mijn geheugen dan zijn spectaculaire doelpunten.

Rond de noordkant van Zilina ligt een industriële gordel met talloze schoorsteenpijpen. De rookpluimen geven de donkere lucht een geeloranje tint. Het compacte centrum evenwel zou een magneet kunnen worden voor yuccies (young urban creatives). In dit decor rijdt Michael Kolar me op zijn bijzondere endurobike tegemoet. Opvallende helm, hypermoderne zonnebril en overmaatse kniebeschermers: wie zich afvroeg waar Sagans liefde voor candy colors vandaan komt heeft meteen het antwoord.

Geen meisjes, wel Playstation

Bahamontes Soldats Sagan 3 B

In het voormalige Oostblok associëren ze Slovakije met sloomheid, maar daar is bij Kolar weinig van te merken. Hij werd geboren in Praag, enkele maanden voor de splitsing van Tsjechoslovakije in 1993. Hoewel die scheiding vreedzaam verliep, emigreerden er nooit meer Slovaken dan toen. Bestemming van het gezin Kolar: Toronto, Canada. Daar was het daar goed leven, maar door het alcoholprobleem van zijn vader en de constante bekoring van het nieuwe, jonge land bij zijn moeder belandde hij in 2004 in een dorp 15 kilometer buiten Zilina. “Het contrast met Toronto kon niet groter zijn. We hadden kippen en kweekten onze eigen groenten.” Kolar looft de samenhang die hij aantrof in zijn nieuwe omgeving. “Heel anders dan Canada, vriendelijker en openhartiger. Slovaken praten veel om zo de problemen van zich weg te duwen alvorens er weer een dag met nieuwe kansen aanbreekt.”

De verhuizing naar Slovakije betekende ook dat Kolar kon blijven mountainbiken, een sport die hij dreigde te moeten loslaten omdat in Toronto alleen ijshockey telt. Zilina heeft een goed aangeschreven sportinstituut, dat bood ook perspectief. Twee weken na de terugkeer reed hij al een race in de heuvels rond zijn nieuwe stad. Na afloop, tijdens de zoektocht naar een lift, stootte hij op een potige maar vriendelijke man. “Dat was Lubomir, de vader van Peter en diens oudere broer Juraj. Ze vroegen me de kleren van het lijf. Ik sprak amper een paar woorden Tsjechisch, wat ze hier nogal als apart ervaren, maar het klikte vanaf dag één.”

Er zou vrijwel geen dag meer voorbijgaan of Kolar bracht de dag door met de Sagans. “Of we zaten in de natuur of we speelden PlayStation, verder bestond er niets, zelfs geen meisjes. De sportschool tolereerde heel veel. Als we er niet waren – wat vaak gebeurde – gingen ze er automatisch van uit dat we aan het trainen waren. In de heuvels daagden we elkaar uit en bedachten we onze eigen krachtspelletjes. In de winter, als de sneeuw dik lag en het min 15 kon worden, gingen we snowboarden of maakten we wandeltochten in de bergen. Zo scherpten we onze conditie aan.”

Kolar en de jongste Sagan deelden ook hun liefde voor stunten met de fiets. “Onmogelijke sprongen proberen, video’s opnemen, onbetreden paden ontdekken.” Juraj was planmatiger en strikter. “Hij werd,” aldus Kolar, “niet voor niets onze man achter het stuur als we naar races gingen.”

(Lees meer in Bahamontes 23 - Goudkoorts)

Abonneer nu

Mis geen enkel Bahamontes-nummer meer: word abonnee!